ΤΑ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Τι κι αν προσπαθούσε η Αφροδίτη να πείσει τον Δία να ερωτευτεί θεές του ουρανού, νύμφες των νερών και αθάνατες υπάρξεις των δασών, αυτός πάντα έβρισκε πιο γοητευτικό το θνητό στοιχείο.

Αυτές οι θνητές είχαν άλλη γλύκα. Οι περιπέτειες του Δία ήταν πολλές, μα οι πιο ενδιαφέρουσες ήταν με γήινες υπάρξεις. Έτσι, έγινε πατέρας χαριτωμένων θεών που δίδαξαν με πολλούς τρόπους τους θνητούς να καλλιεργούν τη γη. 

Απ’ αυτόν γεννήθηκαν και οι τρανοδύναμοι ήρωες, που απάλλαξαν την ανθρωπότητα από τέρατα και θηρία. Αν δεν υπήρχε το πάντρεμα του θείου και του φθαρτού δεν θα γεννιόταν ο Ηρακλής. 

Τι νόημα θα είχε η αθανασία χωρίς την θνητότητα και η θνητότητα χωρίς την αθανασία; Τι νόημα θα είχε να ζούμε αν ξέραμε ότι δεν θα πεθάνουμε ποτέ; Και τι νόημα έχει να ζούμε αν γνωρίζουμε ότι το τέλος μας είναι ο θάνατός μας;

Ζωή και θάνατος πάνε μαζί. Το ένα δίνει υπόσταση στο άλλο. Όσο προσπαθούμε, ειδικά στο δυτικό κόσμο, να διώξουμε τις σκέψεις θανάτου, τόσο πιο δυστυχισμένοι και αιθεροβάμονες θα γινόμαστε. 

Το καλό δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το κακό. Η δημιουργία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την καταστροφή. Οι άνθρωποι, από τα βάθη της ιστορίας μας, έχουμε μάθει να υπακούμε και στα δύο. 

Εμείς οι άνθρωποι φέρουμε μέσα μας τα σπέρματα της καταστροφής μας και τα θρέφουμε συνεχώς. Είμαστε αναγκασμένοι να μισούμε όπως και ν’αγαπάμε. Θέλουμε να καταστρέφουμε τον εαυτό μας και τους συνανθρώπους μας, όσο και να τους δημιουργούμε και να τους προστατεύουμε

Morgan

Δεν ωφελεί να πολεμάμε τα αρνητικά μας στοιχεία γιατί είναι ο λόγος για τον οποίο έχουμε τα θετικά μας στοιχεία. Ένας πόλεμος ή μια καταπίεση των στοιχείων αυτών θα αρρώσταινε έναν άνθρωπο.  

Σε αντίθεση, η αποδοχή τους θα δημιουργούσε ένα έδαφος για την δημιουργική αφομοίωσή τους, που θα σήμαινε ότι θα παύαμε να φοβόμαστε την απρόσωπη δύναμή τους. 

Ο Γιώργος είναι 25 ετών και ήρθε πρόσφατα για θεραπεία έχοντας ως αίτημα ότι αγχώνεται πολύ στη δουλειά του γιατί θέλει να τα κάνει όλα σωστά. Περνώντας οι συνεδρίες ανοίχτηκε περισσότερο και κατάφερε να μιλήσει για την οικογένεια του. 

Αποκάλυψε πως ο πατέρας του δεν έπαιρνε πολύ στα σοβαρά τη δουλειά του, με αποτέλεσμα μετά από χρόνια δουλειάς, να μείνει άνεργος. Η μητέρα του εξέφραζε πολύ θυμό για τον πατέρα του καθώς δεν μπόρεσε να μεγαλώσει τα παιδιά της όπως θα ονειρευόταν. 

Τι άγχωνε το Γιώργο ήταν ξεκάθαρο πια. Δεν ήθελε με τίποτα να γίνε σαν το πατέρα του. Επηρεασμένος από την μητέρα του, η ανευθυνότητα του δημιουργούσε πολύ θυμό. Ως άμυνα της κατάστασης που έχει βιώσει, θέλει να κάνει τα πάντα σωστά. Δεν θα συγχωρούσε στον εαυτό του ούτε ένα μικρό λάθος στη δουλειά του. 

Αυτό που δεν κατανοεί ακόμα ο Γιώργος είναι πως αν δεν είχε ζήσει αυτή τη κατάσταση στο σπίτι του ενδεχομένως να μην είχε ανακαλύψει την υπευθυνότητα και τον επαγγελματισμό που έχει σήμερα στην εργασία του. 

Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει πως όλοι οι υπεύθυνοι άνθρωποι έγιναν υπεύθυνοι εξαιτίας κάποιας παρόμοιας δυσκολίας. Μακάρι ο Γιώργος να είχε γίνει υπεύθυνος έχοντας ως βίωμα καταστάσεις που θα δημιουργούσαν καλή εικόνα εαυτού και υψηλή αυτοπεποίθηση. 

Αλλά καθώς τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι, έχει να δει το ρόλο που έχει παίξει στη ζωή του το δίπολο ευθύνης-ανευθυνότητας.

Εάν με αφήσουν οι δαίμονές μου, πολύ φοβάμαι ότι και οι άγγελοί μου θα κάνουν φτερά.

Rilke, όταν αποσύρθηκε από την ψυχοθεραπεία επειδή έμαθε ποιος είναι ο στόχος της